"Mutsuzluğum sonsuza kadar sürer."
Vincent van Gogh, ölmeden önce yatağında yatarken...
Öylece baka kaldığım resimdir kendisi. Yüz hatlarıyla,gözlerindeki derinlikle,duruşuyla çok şeyler anlatıyor sanki bana. Çaresiz,karmakarışık,allak bullak bir hayatı çağrıştırıyor. Artık sonuna gelmişsindir. Keşkelerin vardır,pişmanlıkların,hüzünlerin,hataların.. Hepsi son bulmak üzeredir. Belki de pek de alışkın olmadığın mutluluğun merhaba deme şeklidir sana bu son. İyi mi kötü mü kararsız kaldım aslında. Geriye dönüp bakabilmek için az bir zamanın var. İstediğin kadar baksan da hiçbir şey değişmeyecek. Gidenler geri gelmeyecek. Hayallerin gerçek olamadan sönüp gidecek..
Belki de en iyisi gerçekten içindeki seni dinlemek. İnsanların ne diyeceğini ya da çevreden gelen sert bakışları görmezden gelip,o an olmak istediğin yerde,olmak istediğin şekilde olmak lazım. Tek bir adım kalmıştır aslında istediklerine ama mutlu olmak korkusuyla geri durursun. Bu resme bakınca içimden kilometrelerce yürüyebilmek,binlerce adım atmak geldi nedense. Her nedense.. Ya da her neyse..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder