Günaydın..

 Aldatmak! Fikren ya da bedenen ne farkeder. Lanet olası bir kelime ve mide bulandıran bir eylem bence. Kimi aldattığın,ne söylediğin,ne yaptığının pek de bir önemi yoktur. Yaptığın insanlık dışı bir şeydir ve kabulü söz konusu olamamalıdır. Sanırsın ki masumdur,her şey yolundadır,seninleyken gözleri güler,hep sevdiğini söyler falan filan. Solan yaprakları değil de açan çiçekleri görüyorsundur. Batan güneş değil de her sabah doğan güneş huzur veriyordur sana. Umut etmek istersin delice. Güzel günlerin seni beklediğini umut edersin. Herkes güzeldir,her şey iyidir,herkes mutludur sen mutlu olduğunda. Daha doğrusu gözünün önündeki o tozpembe perde sana böyle gösterir hayatı. Sonra birden bir şey olur ve uyanırsın. Gözlerini açtığında ilk gördüklerin hep bulanıktır. Gözyaşların engel olur gerçekleri görmene. Hayatın asıl renkleri siyah ve tonlarındadır. Açan çiçeklerin gün gelip solacağını,doğan güneşin mutlaka batacağını ve umutlarının asla karın doyurmayacağını öğrenirsin. Ayağa kalkmak istersin tutunacak bir dal bulamazsın. Olduğun yerde öylece bir başına kalırsın. Hayat hiçbir zaman adil değildir ama sen bunu çok geç farkedersin. 

Güven.. Artık sana hiçbir anlam ifade etmeyen bir sözcüktür. Kime nasıl güveneceğini bile bilemezken,etrafına saldırmaya başlarsın. Herkes suçludur senin bu hale gelmende. Bilmezsin ki asıl suçlu kalbindir,sensindir. İstesen o perdeyi aralayıp,hayattan kopmamak senin elindedir. Söylenenleri dinlemediğin günlerin pişmanlığı artık hiçbir şey ifade etmez. Çok geç kalmışsındır ama kalkman gerektiğini farketmez zorundasındır. 

Yeniden hayata döndüğündeyse,kaybetmek üzere olduğun gerçek insanları görürsün. Bir daha yapmaman gereken hataları ve geçmişin orada,tam arkanda kalması gerektiğini anlarsın.

Teker teker sönen ışıkları yakarsın. Ayağa kalkarsın. Yeni bir yol çizmek zorundasındır ve bundan sonrası için kendi başına ayakta durman gereklidir. Şöyle bir doğrulup ne hale geldiğini gördükçe nefret duygusu çöker içine. Her şeyi elinin tersiyle itersin ve bundan sonra hayatının milattan öncesine geri dönüp,orada bıraktığın hayata tutunursun. Artık kendi hayatına geri dönmüşsündür ve olman gerektiğin yerdesindir. Mutlu olmak zorunda değilsin,şükretmeyi bil yeter..