Aralık 10, 2011

Tebessüm :)

Böyle 6-7 yaşları arasındayım henüz. Üzerimde mavi bir önlük. Beyaz fırfırlı çoraplarım. Kıvırcık saçlarıma kurdela takmış annem. Siyah rugan ayakkabılarım. Sırtımda mavili pembeli çantam. Göğüs kafesimden çıkacakmışçasına çırpınan küçücük kalbim. Defterlerim,renkli kalemlerim,kokulu silgim,kırmızı renkli kalem açacağım ve bir de ben. Sağ elimden annem tutmuş,sol elimden babam. Güneşi ilk kez görmüşüm gibi alıyor gözümü,o denli parlak. Tatlı bir esinti var,ılık bir eylül sabahı. Ağlamayacağıma dair verdiğim sözlerim.
Hayat yolunda ilk emeklemeye başladığım zamanlar aslında. Daha önce yürüdüğüm yolların hiçbirisi yok. Yeni öğrenicem arkadaşlığı,paylaşmayı,kıskançlığı,ağlamayı.
Yakama kırmızı bir kurdele takmıştı öğretmenim. Bir şeref madalyası gibi taşıyordum onu. Hayatımda aldığım en büyük zafer gibiydi. Çocukça seviyorduk her şeyi,arkadaşları,öğretmeni,bahçede koşturmayı,düşüp çorabını yırtmayı hatta kanayan dizini annene göstermemeye çalışarak usulca eve girmeyi. Zaman hiç geçmeyecek gibi geliyordu. Hep 7 yaşımda kalacaktım. Kalbim o günkü kadar masum heyecanlarla dolu kalacaktı.
Ama zaman.. Yaramaz çocukluğumu bile dizginleyen zaman.. Kavgalar ettik,taş savaşları yaptık,düştük kolumuzu bacağımızı kırdık,küstük,ağladık. Hep derslerdi bize dert olan. Çok da çalışkan bir öğrenci olmadığımı da göz önünde bulundurursak aslında çok önemli olmasa da yine de sınıfın çalışkanlarını kıskanmamak da elimde değildi.
Derken büyüdük. İlk aşklarımız oldu. Kalplerimiz yerinden çıktı,birer ürkek kuş oldu uçtu. Hep yanyana olmayı öğrendik. Birimiz ağlarsa diğerimiz de ağladık. Birimiz mutluysa,hepimizindi bu mutluluk. Birlikte azarlandık,birlikte aferin aldık. 
Sonra yeni arkadaşlıklar edindik. Yeni okullar,yeni insanlar.. Ama dostluğumuz hep 7 yaşında kaldı. O zamanki gibi tertemiz,içten sevdik birbirimizi. O kalabalıktan geriye kalan bir avuç kişi de olsak,seviyorum sizi 7 yaşımın insanları :)

1 yorum: