8'i 9'a bağlayan gece.

Bugün ilk. Saatlerdir bi haltı beceremedim. Pes etmenin eşiğindeydim ki hala öyleyim sanırım. Yazabileceğimi sanırdım ama bunu da diğerlerinin yanına rafa kaldırmak üzereyim. Ya da bukadar umutsuz olmayıp devam etmeliyim,bilmiyorum. Gece uzun,karanlık ve ablam da olmasa oldukça sessiz. Bi de beynimi kemirmekten vazgeçmesi gereken sevimli(!) bir dostum var:İkilem. Çok iyi anlaşıyorum sanırım kendisiyle. Sürekli ziyaret eder beni. Artık hayatımın olmazsa olmazlarından biri gibi. Beynimin için hep kargacık burgacık. Zihnimde binlerce sokak var adımlamam gereken ama her sokağında başında bekliyor beni. Ne yöne gideceğimi bilmeden öylece bekliyorum sokağın başında. Tepemde oldukça parlak bir sokak lambası var ama o bile önümü görmeme yardımcı olmuyor. Hem binlerce insan var gibi hem de hiç kimseler yok gibi.. Bir takım sesler duyuyorum ama ne dediklerini anlamam uzun zaman alıcak sanırım. O halde ikilemlerimi de alıp sokak başına kıvrılıp uyuyorum. Üzerimde gece karanlığından bir yorgan,yanıbaşımda bir hayal. Belki bir rüya görürüm bu gece,yarına dair umutlarım olur benim de..