Durup durup bir şeyler söyleyesim var. Keşke 'hayat' dediğimiz küçük bi çocuk olsa da azarlayınca susup otursa. En azından bir süreliğine. Ya da şu 'sabreden derviş'i bi bulup sorsam;acaba gerçekten muradına ermiş mi yoksa bunca zamandır bizi mi yiyolar ? Hani sabrın sonu selametti ? Bunca zamandır beklerim hala selamet sahibi bi insan değilim.
Her defasında yanıldığını görürsün,bu sefer son dersin,bi daha hata yapmayacağını düşünürsün,çok büyük dersler almışsındır(!) ama nedense bi sonraki tekrarda yeniden aynı yanılgıların ortasında buluverirsin kendini. Ya fazla safsın ya da gerçekten kalbin beyninden büyük ve ona hükmediyor.
Pek fazla söz dinleyen biri değilim ama keşke olsaydım diyorum zaman zaman. Hatta kesin bir kararla bunu söyleyebilirim ki 'Anne'ni dinliceksin arkadaş. Hayat tecrübesi falan bi tarafa çok garip bi düşünce sistemleri var bence annelerin. Ya da şöyle demeliyim ki 6. his denilen şey onlar da tam olarak çalışıyor. Her dedikleri mi doğru çıkar yahu ? Bunca zaman ANNE'mi dinlemiş olsaydım mesela,pişman olduğum çoğu şeyi yaşamamış olabilirdim. Hata olarak nitelendirdiklerimi hiç yapmamış,olmaması gerekenleri tanımamıştım. Gerçi şöyle bi durum var 'Bir musibet bin nasihattan iyidir' demiş eski zamanın bilen insanları. Sanırım ben de bu özlü sözü fazla benimsemişim. Hiç de gerek yokmuş aslında. Bir değil,bin musibet yaşadım ben ama hala da akıllandığımı söyleyemem galiba.
Her gece başımı yastığa gömerken şöyle bi düşünürüm. Nerden geliyorum ve nereye gidiyorum diye. Nerden geldiğimi az çok kestirebiliyorum tabi ama nereye gideceğim konusuna gelince bir perde iniyor gözlerimin önüne kör oluyorum! Göremiyorum bundan 5 dk sonrasını bile. Hayat yeni sürprizler(!) hazırlıyor bana buna eminim. Yine bol bol musibet. Umut etmek istiyorum. Bigün gelip son bulur elbet,ben de uyanırım gecelerden aydınlık sabahlara. En azından istiyorum bunu. İstemek başarmanın yarısıysa gün ağarmak üzere olmalı ama hala bi kıpırtı yok.
Bugün geride kaldı da artık 'Yarın' akıllanır mıyım acaba ?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder