Karalamacalar

Ben her geçen gün sana azaldım. Sense gittikçe çoğalıyordun kendi hayatında. Gençliğimi öldürdüm ben senin yokluğunda. Hala sana yaşlanıyorum,sevginle büyüyorum. Boynuma geçirilmiş bir urgan gibisin,en ufak bir adımda boğuluyorum. Ellerim,gözlerim,dizlerim bağlı. Ne sana gelebiliyorum,ne senden gidebiliyorum.

.

.

.

.

Yine de en güzel hislerdin sen. Kelimelere dökmeye cesaret edemeyeceğim kadar kırılgan,dokunsam parçalarına ayrılabilecek kadar hassas. Dokunmaya kıyamadığım,bana dokunduğunda kalbimi o an orada bıraktığım. Zamanın durduğunu bir tek seninleyken farkedebildim ben. Gözlerime baktığında ışıkların söndüğünü gördüm. Tek aydınlığımdın,en büyük karanlığım oldun. En karanlığıma sakladım seni,kimseler bulamadı.

.

.

.

.

Hep sahte hüzünlerim oldu. Tek gerçek hüznüm sendin. Ama ben kana kana hüznümü bile yaşayamadım...